Trillend van de filmkoorts: al teveel gezien, te vaak en in doorwaakte nachten. Schaduwen op de muur. Flakkerende beelden in het achterhoofd. Af en toe haalt de cinefiele junk wel eens een beeld, een scène of zelfs een hele film door elkaar. Columnist Basje Boer doet het opzettelijk. Welke twee films doemen vannacht op in haar delirium?
1.Afspraak met de eeuwigheid
Grind knispert onder traag roterende autobanden. De wagen houdt stil, een man stapt uit. Een vreemd gevormd gebouw tekent zich af tegen de roze avondhemel. Achter de eindeloze rijen met ramen glinstert licht, als robijnen in een verlovingsring. Dit is het huis waar de man moorden zal, waarin hij sterven zal – lang leeft hij toch niet meer.
De duisternis heeft de ruimte opgedeeld in vlakken wit en zwart, waartussen de man zich beweegt als een schaakstuk. Rotte vogels aan de muur vangen het licht van de maan, dat langgerekte schaduwen van hun vleugels maakt. Het oneindig zwart van hun niets ziende ogen slokt het schijnsel op. Het herinnert de man aan de eeuwigheid waarnaar hij zo diep verlangt.
Een zakelijke vrouwenstem kondigt zijn komst aan via de intercom. Het antwoord is kort: ‘Wat kom je doen?’ De man grijnst. De dood, denkt hij. Ik kom uit naam van de dood. Cupido schiet een pijl af, zijn ogen dood als die van de vogel. Boven gaat een deur open. Het licht van tientallen kaarsen spreidt zich uit over de drempel als een vlek. De dood is welkom, schaakmat. ‘Kom maar boven’ klinkt het uit de intercom.
De man bestijgt de trap in een kalm maar trefzeker tempo, de treden zuchtend onder zijn stap. Een uil draait mechanisch zijn kop om, een schaduw neemt zijn vlucht. Er valt een donker gat in de oase van kaarslicht op de vloer: het silhouet van een vrouw. Maar is zij wie ze zegt dat ze is? En is hij wie hij lijkt te zijn, een mens van vlees en bloed.
‘Wat is het probleem?’ vraagt de vrouw. De man pakt haar gezicht, kust haar ogen dicht met zijn vingers. ‘De dood,’ zegt hij verdrietig. Haar mes komt neer met een ferme haal. Hij wankelt, valt achterover van de trap. Het wapperen van haar ochtendjas terwijl zij hem achterna gaat, gaat synchroon met het flikkeren van het licht: blauw, wit, blauw, wit, blauw, wit tot in de eeuwigheid.
Slagschaduw, juni 2011
Lees (en bekijk) het juiste antwoord op de website van Schokkend Nieuws
De duisternis heeft de ruimte opgedeeld in vlakken wit en zwart, waartussen de man zich beweegt als een schaakstuk. Rotte vogels aan de muur vangen het licht van de maan, dat langgerekte schaduwen van hun vleugels maakt. Het oneindig zwart van hun niets ziende ogen slokt het schijnsel op. Het herinnert de man aan de eeuwigheid waarnaar hij zo diep verlangt.
Een zakelijke vrouwenstem kondigt zijn komst aan via de intercom. Het antwoord is kort: ‘Wat kom je doen?’ De man grijnst. De dood, denkt hij. Ik kom uit naam van de dood. Cupido schiet een pijl af, zijn ogen dood als die van de vogel. Boven gaat een deur open. Het licht van tientallen kaarsen spreidt zich uit over de drempel als een vlek. De dood is welkom, schaakmat. ‘Kom maar boven’ klinkt het uit de intercom.
De man bestijgt de trap in een kalm maar trefzeker tempo, de treden zuchtend onder zijn stap. Een uil draait mechanisch zijn kop om, een schaduw neemt zijn vlucht. Er valt een donker gat in de oase van kaarslicht op de vloer: het silhouet van een vrouw. Maar is zij wie ze zegt dat ze is? En is hij wie hij lijkt te zijn, een mens van vlees en bloed.
‘Wat is het probleem?’ vraagt de vrouw. De man pakt haar gezicht, kust haar ogen dicht met zijn vingers. ‘De dood,’ zegt hij verdrietig. Haar mes komt neer met een ferme haal. Hij wankelt, valt achterover van de trap. Het wapperen van haar ochtendjas terwijl zij hem achterna gaat, gaat synchroon met het flikkeren van het licht: blauw, wit, blauw, wit, blauw, wit tot in de eeuwigheid.
Slagschaduw, juni 2011
Lees (en bekijk) het juiste antwoord op de website van Schokkend Nieuws
