THE ARTIST

Iedereen moet The Artist gaan zien, zo simpel is het. En ik ben niet de enige die deze mening heeft, ook zangeres Wende Snijders was vol lof over de film, vorige week in NRC Handelsblad. Zelf heeft ze 'm al drie keer gezien. Ja, zo'n film is het inderdaad. Terwijl je zit te kijken, denk je al: Deze ga ik nog een keer zien. Trouwens, het feit dat The Artist afgelopen dinsdag voor maar liefst tien Oscars is genomineerd, bewijst andermaal mijn gelijk - en dat van Wende.

Met The Artist bracht de Franse regisseur Michel Hazanavicius een perfecte hommage aan de stomme film. Geen parodie - nee, een ode. Ja, wat was het makkelijk geweest om een persiflage te maken op een genre dat het toch al van de overdrijvingen moet hebben. Om het gebrek aan dialoog te compenseren, werd in de zwijgende cinema alles lekker dik aangezet: zowel de grappen als de tragiek. Ook maakten makers van stomme films nog al eens gebruik van weinig subtiele symboliek. Ook Hazanavicius gebruikt vette grappen, zwaar melodrama en niet te misstaande symbolen. En toch blijft het geheel subtiel; stijlvol. Een film als een klein, luchtig toetje, waarvan je de smaak nog lang blijft proeven op je lippen.

De artiest uit de titel is George Valentin, de charmante superster van de stomme film in het Hollywood van de late jaren twintig. Aan het begin van de film maakt George per toeval kennis met de aspirerende actrice Peppy Miller en vanaf dat moment blijven hun wegen elkaar kruisen. In één veelzeggende scène komen George en Peppy elkaar tegen op een trap. Hij is op weg naar beneden; zij gaat naar boven. Veelzeggend, want ook Peppy's carrière zit in de lift: ze is hard op weg om het stralende icoon van de geluidsfilm te worden. George daarentegen kan zich niet aan deze nieuwste cinematografische ontwikkeling aanpassen en ziet zijn populariteit teruglopen. Terwijl Peppy's ster rijst, zakt George af naar een absoluut dieptepunt, op zowel professioneel als persoonlijk vlak.

The Artist is tot in de puntjes verzorgd. Zowel de sets en de kleding als het rijke zwart/wit zien er waanzinnig en zeer authentiek uit. Toch is het wel een film van nu, met de vaart en de snedigheid die daarbij hoort. De toon die Hazanavicius aanslaat is daarmee nagenoeg perfect en maakt van de film de ultieme feel good-film. Kom maar op met die Oscars. En voor het zover is, gaan Wende en ik de film gewoon nóg een keer bekijken.

Tip van Basje, januari 2012
Website Filmtheater De Fabriek

The Artist is in februari in Filmtheater De Fabriek te zien

SHAME

In 2008 Steve McQueen (not the famous dead actor but the famous artist-turned-director) impressed us with his riveting debut feature Hunger. In it, Irish hot stuff Michael Fassbender played the role of IRA martyr Bobby Sands. Fassbender is back in McQueen's Shame as Brandon, a yuppie with a sex addiction. Rather than making a real connection with people, Brandon hooks up with prostitutes or resorts to online porn. Fassbender won Best Actor in Venice but Carey Mulligan is equally impressive as Brandon's sister Sissy, a quirky nightclub singer who wears floppy vintage hats. All in all McQueen delivers a sensitive portrait of a modern disease: the inability to connect with another person.

Bovenstaande recensie van Shame staat deze maand in Subbacultcha. Lees 'm hier.
Vanaf 9 februari in de Nederlandse filmtheaters.

Verwacht in 2012

Schokkend Nieuws wijdde op hun site een artikeltje aan de genrefilms waar wij medewerkers in het nieuwe jaar reikhalzend naar uitkijken. Op verzoek stelde ik een lijstje met vijf titels samen. Maar eentje ervan haalde schokkendnieuws.nl, de rest lees je hieronder.

Plan C / 1 maart
Speelfilmdebuut van ene Max Porcelijn. De trailer van deze zwarte misdaadkomedie met Mokums randje ziet er veelbelovend uit. Met zo te zien drie fijne hoofdrollen van Ruben van der Meer, René van 't Hof en Ton Kas. Lijkt authentieker en geestiger dan het slicke Black Out, ook een misdaadkomedie van eigen bodem, die eind deze maand al uitkomt.

Alps / 19 april
Met Dogtooth leverde Griekse filmmaker Yorgos Lanthimos twee jaar geleden een ijzersterke, volslagen absurde en zeer ongemakkelijke tragikomedie af. Alps belooft nog een stapje verder te gaan. Ook op het IFFR te zien.

The Pirates! Band of Misfits / 25 april
De mensen van Aardman Studios (bekend van o.a. Wallace & Gromit) komen met een nieuwe film. Het uitgekauwde onderwerp - piraten - is ze vergeven, in de trailer ziet de klei-animatie er weer magistraal uit en lijkt het erop dat Hugh Grant wel raad weet met zijn rol van overmoedige kapitein.

Prometheus / 30 mei
De verwachtingen rond Ridley Scotts scifi-spektakel Prometheus zijn inmiddels misschien nog wel hoger gespannen dan die rond The Dark Knight Rises. Terecht, want de trailer ziet er behoorlijk indrukwekkend uit.

The Dark Knight Rises / 25 juli
Maar ook de trailer van The Dark Knight Rises, het slotdeel van Christopher Nolans Batman-trilogie, maakt nieuwsgierig.

Lees hier het artikel op schokkendnieuws.nl.

Husbands and wives

Mevrouw Valentin zit aan het ontbijt. Met haar echtgenoot, die man aan de overkant van de tafel, praat ze niet meer. Hij speelt met zijn hond, zij leest de krant. Ze hebben elkaar niets te zeggen - en dat is niet alleen omdat dit een stomme film is.

George Valentin, de titelfiguur uit Michel Hazanavicius' The Artist, is voor een ander bestemd, dat weet de toeschouwer allang. Nog voordat mevrouw Valentin in beeld komt, hebben we namelijk al kennisgemaakt met starlet Peppy Miller, die even opgeruimd is als haar naam doet vermoeden.

Maar er mag dan een vonk zijn overgesprongen tussen George en Peppy, vooralsnog zit hij aan het ontbijt met zijn vrouw, dag na dag zonder een woord te zeggen. Ze heeft zelfs haar krant opengeslagen om zijn kop maar niet te hoeven zien. Het blijkt zinloos want haar man, superster van de stomme film, staat namelijk ook in de krant.

Op het witte doek kent de liefde slechts twee varianten. De eerste variatie is die van de ware liefde. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, die ware liefde, want de geliefden in kwestie moeten allerlei obstakels overwinnen voordat ze samen kunnen zijn: klassenverschillen, geldzorgen, een zekere boze stiefmoeder. Laten we dit de Romeo-en-Julia-variant noemen. De tweede variant is die van de verwoestende liefde. Nu zijn het geen elementen van buitenaf die het onze geliefden moeilijk maken - het zijn de geliefden zelf. Na een jarenlang samenzijn rest hun niets meer dan frustratie, bitterheid en ongebreidelde haat. Voor deze variant staan George en Martha symbool, de groteske echtelieden uit Who's Afraid of Virginia Woolf?

Toch zijn er ook uitzonderingen. In Mr. and Mrs. Smith, een van Hitchcocks zeldzame komedies, hanteert het echtpaar uit de titel een eenvoudige regel om hun huwelijke gezond te houden. Hebben ze ruzie, dan mag geen van hen de kamer verlaten totdat hun onenigheid uitgepraat is. Dat uitpraten kan uren, soms dagen duren. Maar werken doet het. In de films van Woody Allen gebeurt het tegenovergestelde. De hoofdpersoon (vaak een man, soms een vrouw) heeft de ideale relatie. Toch zou hij het liefst vluchten, bij voorkeur in de armen van een ander. Typisch geval van "bij de buren is het gras groener" natuurlijk, en aan het einde van de film komt de protagonist dan ook altijd weer met hangende pootjes thuis. Zo ook Sydney Pollack in Allens Husbands and Wives, die na een avontuur met een jongere vrouw terugkeert bij zijn stijve echtgenote. Niet dat ze gelukkig zijn. En seks hebben ze ook niet meer. Maar uiteindelijk verkiezen ze stabiliteit boven hoge pieken en diepe dalen. 'Hey,' zegt hij, 'whatever works.'

Ochtend in huize Valentin. De camera kijkt met mevrouw Valentin mee terwijl ze de krant leest. Met een sullige blik staart haar charmeur van een echtgenoot ons vanaf de pagina aan. We weten precies hoe de vrouw des huizes over haar man denkt als we zien dat ze een snor op zijn foto getekend heeft. Regisseur Hazanavicius hoeft er geen woorden aan vuil te maken: mevrouw Valentin háát haar man. Later zien we hoe ze ook 's avonds snorren op zijn portretten tekent, in een luie stoel bij het haardvuur. Ze kijkt niet eens op als hij eindelijk thuiskomt. Mooi hoe Hazanavicius haar onvrede met zo'n eenvoudige ingreep weet te verbeelden.

The Artist
Michel Hazanavicius, 2011

DU RIFIFI CHEZ LES HOMMES

 























Woensdag 11 januari in Delicatessen: een van de beste Franse film noirs, Du Rififi chez les Hommes (Engelse titel: Rififi) van Jules Dassin. Vooral bekend vanwege de klassieke, veel gekopieerde heist-scène.

Deur open om 19.30, aanvang film 20.30. 4 euro entree.