Basje is met vakantie.
21.6.13
11.6.13
THE FUTURE
Oké, het verhaal is simpel. Een man, een vrouw: beiden zijn halverwege de dertig. Ze wonen in Los Angeles, ze hebben een relatie. Gelijktijdig raken ze in een midlifecrisis. In de paniek die ontstaat, zet zij hun relatie op het spel. Ze komt bij hem terug, hij vergeeft haar: happy end. Toch kun je The Future, de tweede speelfilm van alleskunner Miranda July, niet snel simpel noemen. Al was het maar omdat de film én een kruipend T-shirt én een man die de tijd stil kan zetten én een pratende kat bevat.
In Ingeblikt, mijn filmrubriek voor Passionate Platform, behandel ik deze maand Miranda July's The Future. Lees hier verder.
29.5.13
THE TALENTED MR. RIPLEY / JAWS
De uitslag van de vorige Slagschaduw is bekend! In deze aflevering met watertthema combineerde ik de moordscène op zee uit The Talented Mr. Ripley met de beruchte strandscène uit Jaws. Bekijk hier de twee desbetreffende scènes en lees mijn tekst Watervrees.
En er staat ook alweer een nieuwe Slagschaduw online om je hoofd op te breken, getiteld Het paradijs. De illustratie vind je hierboven. Lees hier de tekst waar het om gaat - en raad mee.
8.5.13
Nieuwe filmrubriek in Subbacultcha
In het toch al zo minuscule Subbacultcha (dat op ansichtkaartformaat verschijnt) had ik tot voor kort slechts een halve pagina tot mijn beschikking om mijn grootse filmliefde in te proppen. De andere helft was voor de thuiskijktip van mijn collega-filmfanaat Gert Verbeek.
Sinds deze maand krijgen wij filmnerds echter maar liefst twee pagina's toebedeeld. Op de ene mogen Gert en ik nog twee extra bioscooptips kwijt, op de andere pagina is mijn rubriekje Spitting Image van start gegaan, ondertitel: "Same shot, different movie".
Lees hier de Subbacultcha online. Ik heb 'm alvast opengeslagen voor je.
3.5.13
DAS WEISSE BAND / LE QUATTRO VOLTE
Deze week op tv
Das weisse Band
Michael Haneke, 2009
Le quattro volte
Michelangelo Frammartino, 2010
Twee films die helemaal niks met elkaar te maken hebben: Michael Haneke's deprimerende Das weisse Band, over een kleine Duitse dorpsgemeenschap waar vlak voor WOI akelige gebeurtenissen plaatsvinden, en Le quattro volte, een Italiaanse film over de cyclus van leven en dood die een stuk lichter van toon is.
Of nu ja... helemaal niks? Beide films werden gemaakt en spelen zich af in Europa. Beide films zijn gesitueerd in kleine, agrarische gemeenschappen. Beide films maken gebruik van lange scènes, schaarse dialogen en buitengewoon mooie beelden. Beide films maakten recent grote indruk op me en beide films zijn dit weekend te zien. Thuis, op uw tv.
Das weisse Band
vrijdag 3 mei, 23.00, ned 2
Le quattro volte
zaterdag 4 mei, 00.05, ned 2
Das weisse Band
Michael Haneke, 2009
Le quattro volte
Michelangelo Frammartino, 2010
Twee films die helemaal niks met elkaar te maken hebben: Michael Haneke's deprimerende Das weisse Band, over een kleine Duitse dorpsgemeenschap waar vlak voor WOI akelige gebeurtenissen plaatsvinden, en Le quattro volte, een Italiaanse film over de cyclus van leven en dood die een stuk lichter van toon is.
Of nu ja... helemaal niks? Beide films werden gemaakt en spelen zich af in Europa. Beide films zijn gesitueerd in kleine, agrarische gemeenschappen. Beide films maken gebruik van lange scènes, schaarse dialogen en buitengewoon mooie beelden. Beide films maakten recent grote indruk op me en beide films zijn dit weekend te zien. Thuis, op uw tv.
Das weisse Band
vrijdag 3 mei, 23.00, ned 2
Le quattro volte
zaterdag 4 mei, 00.05, ned 2
SUNSET BOULEVARD / MULHOLLAND DR
Grijs vult het beeld. Langzaam beweegt de camera naar achteren en
onthult de tekst die op de zijkant van een stoep gestencild staat:
SUNSET BLVD. De camera pauzeert kortstondig, hysterische blazers geven
aan: dit verhaal heeft geen happy ending. De camera beweegt verder naar
achteren, Sunset Boulevard over: de straat waar Hollywood ooit zijn
eerste studio bouwde. De beweging van de camera herinnert aan een
neerwaartse spiraal. Gauw zullen we kennismaken met onze protagonist:
een dode schrijver, face down in een zwembad. Billy Wilder, regisseur en co-scenarist van Sunset Boulevard (1950), doet er niet lang over om zijn boodschap mee te geven: Hollywood eet je levend op. lees verder
Ingeblikt, mijn filmrubriek voor literair tijdschrift Passionate, is voortaan voor iedereen vrij toegankelijk. Onder de naam Passionate Platform verhuist het tijdschrift namelijk van papier naar het interweb, en wel hiero.
Er verschijnt ongeveer eens in de maand een nieuwe editie van Ingeblikt. Mijn bijdrage van deze maand, Verdwaald in Hollywood, trekt een vergelijking tussen Billy Wilders film noir-klassieker Suset Boulevard en David Lynch' meest geliefde film Mulholland Dr. Lees hier het complete stuk.
Ingeblikt, mijn filmrubriek voor literair tijdschrift Passionate, is voortaan voor iedereen vrij toegankelijk. Onder de naam Passionate Platform verhuist het tijdschrift namelijk van papier naar het interweb, en wel hiero.
Er verschijnt ongeveer eens in de maand een nieuwe editie van Ingeblikt. Mijn bijdrage van deze maand, Verdwaald in Hollywood, trekt een vergelijking tussen Billy Wilders film noir-klassieker Suset Boulevard en David Lynch' meest geliefde film Mulholland Dr. Lees hier het complete stuk.
25.4.13
PASSION (redux)
In februari schreef ik voor Subbacultcha een mini-recensie van Passion, Brian De Palma's nieuwste (al is "nieuw" een wat ongepast woord in het geval van deze nogal gedateerd aandoende thriller). Na het verstrijken van mijn deadline werd er echter met de releasedatum gegoocheld waardoor de film deze week pas uitkomt. Reden voor mij om mijn recensie bij deze te reposten.
Lees 'm hier:
Lees 'm hier:
23.4.13
STARSHIP TROOPERS
Deze week op tv
Starship Troopers
Paul Verhoeven, 1997
Vanavond op Veronica: Paul Verhoevens controversiële sci-fi/actiefilm Starship Troopers, wat mij betreft een van Verhoevens beste films en wel ja, gewoon een van de beste Hollywood-flicks aller tijden. Een film met een enorme vaart, een dikke knipoog en special effects die weliswaar gedateerd maar nog steeds effectief zijn. Ik mis de jaren 90...
O ja, Starship Troopers is uitstekend double bill-materiaal, bijvoorbeeld in combinatie met een andere sci-fi van Verhoeven, Total Recall of Robocop. Of met Verhoevens verguisde maar eigenlijk zeer vermakelijke Showgirls.
dinsdag 23/04, 22.10, Veronica
Starship Troopers
Paul Verhoeven, 1997
Vanavond op Veronica: Paul Verhoevens controversiële sci-fi/actiefilm Starship Troopers, wat mij betreft een van Verhoevens beste films en wel ja, gewoon een van de beste Hollywood-flicks aller tijden. Een film met een enorme vaart, een dikke knipoog en special effects die weliswaar gedateerd maar nog steeds effectief zijn. Ik mis de jaren 90...
O ja, Starship Troopers is uitstekend double bill-materiaal, bijvoorbeeld in combinatie met een andere sci-fi van Verhoeven, Total Recall of Robocop. Of met Verhoevens verguisde maar eigenlijk zeer vermakelijke Showgirls.
dinsdag 23/04, 22.10, Veronica
15.4.13
SPRING BREAKERS
Sinds vorige week is Harmony Korine's nieuwste film Spring Breakers ook in Nederland te zien en is er op de stoep van mening filmtheater een langgerekt 'Spring breeeeaaaak... Spring break foreeeeever...' te horen, een kleine hommage aan gangstarapper Alien, James Franco's beste rol tot dusver.
Voor Subbacultcha schreef ik een mini-recensie van de film, op te zoeken in de digitale versie van het tijdschrift hieronder. Ook schreef ik een toevoeging, over de overeenkomsten tussen Spring Breakers en Paradies: Liebe van Ulrich Seidl. Deze toevoeging is niet in Subbacultcha te vinden, wel onderaan deze post.
First of all
Spring Breakers, Harmony Korine's best effort since Julien Donkey-Boy, is a meditation on a society obsessed with both innocence and the ugly triangle of sex, money and violence. The story revolves around four random college girls with the annual raunch fest of spring break on their minds. Since fun costs money, they violently rob a diner and spend their hard earned cash money on partying hard in Florida. But there's more to this place than just teenagers getting drunk. Enter Alien, a would-be gangster whose license plate says "BALL R". The poor acting skills of the large part of the cast strangely suit the superficiality of the characters they portray. These are fake people trapped in a fake world. This is, Korine states, what the American dream is made of.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Furthermore...
Spring Breakers would make an excellent double bill combined with Ulrich Seidl's Paradies: Liebe, which recently came out. Seidl's protagonist is an overweight, middle aged Austrian housewife who goes on holiday to Kenya. There, after some encouragement from her more emancipated girlfriends, she gets involved with some local hunks o' man meat. She even gets one for her birthday, wrapped in a nice little bow. Both Seidl and Korine are clearly preoccupied with the hypocrisy of (respectively) Austrian and American society. Plus, both of them have something add to the discussion on female sexuality. Korine's girls exploit their sexuality, Seidl's heroine pays for hers. In both cases it's hard to figure out who has the upper hand in their relationships: the man or the woman. It hardly seems a coincidence that both Seidl and Korine collaborated with their wives on these movies.
Voor Subbacultcha schreef ik een mini-recensie van de film, op te zoeken in de digitale versie van het tijdschrift hieronder. Ook schreef ik een toevoeging, over de overeenkomsten tussen Spring Breakers en Paradies: Liebe van Ulrich Seidl. Deze toevoeging is niet in Subbacultcha te vinden, wel onderaan deze post.
First of all
Spring Breakers, Harmony Korine's best effort since Julien Donkey-Boy, is a meditation on a society obsessed with both innocence and the ugly triangle of sex, money and violence. The story revolves around four random college girls with the annual raunch fest of spring break on their minds. Since fun costs money, they violently rob a diner and spend their hard earned cash money on partying hard in Florida. But there's more to this place than just teenagers getting drunk. Enter Alien, a would-be gangster whose license plate says "BALL R". The poor acting skills of the large part of the cast strangely suit the superficiality of the characters they portray. These are fake people trapped in a fake world. This is, Korine states, what the American dream is made of.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Furthermore...
Spring Breakers would make an excellent double bill combined with Ulrich Seidl's Paradies: Liebe, which recently came out. Seidl's protagonist is an overweight, middle aged Austrian housewife who goes on holiday to Kenya. There, after some encouragement from her more emancipated girlfriends, she gets involved with some local hunks o' man meat. She even gets one for her birthday, wrapped in a nice little bow. Both Seidl and Korine are clearly preoccupied with the hypocrisy of (respectively) Austrian and American society. Plus, both of them have something add to the discussion on female sexuality. Korine's girls exploit their sexuality, Seidl's heroine pays for hers. In both cases it's hard to figure out who has the upper hand in their relationships: the man or the woman. It hardly seems a coincidence that both Seidl and Korine collaborated with their wives on these movies.
10.4.13
Léa Seydoux
Voor wie nog niet wist dat-ie fan was van Léa Seydoux, lees hier mijn blogje op The Gallery of Cool.
1.4.13
THE MASTER
The Master is zo'n film die je net zo lang blijft
achtervolgen tot je 'm nog een keer gaat kijken. Met dank aan de
magistrale hoofdrol van Joaquin Phoenix.
Wát een indruk maakte Magnolia destijds op mij, die doorbraakfilm van Paul Thomas Anderson, en een van de meest gewaardeerde films van de jaren 90. Lange tijd stond Magnolia dan ook hoog in mijn lijstje van favoriete films en spoelde ik in gedachten de slotscène steeds opnieuw terug. Inmiddels is het alweer jaren geleden dat ik de film voor het laatst zag; is mijn smaak geëvolueerd, zoals dat gaat.
Toch ben ik nooit een uitgesproken liefhebber geweest van het werk van "PTA", zoals men de regisseur wel liefkozend noemt. Boogie Nights vond ik solide maar niet erg interessant. Punch Drunk Love vond ik niet geslaagd, Hard Eight heb ik niet eens afgekeken. (Zou ik toch nog eens moeten doen trouwens.) De premisse en cast van There Will Be Blood, in 2007 Andersons eerste film sinds het geflopte Punch Drunk Love, klonken me echter weer uitermate aantrekkelijk in de oren. Op de dag van de Nederlandse première zat ik in het filmtheater, een en al verwachting en hoop. Maar ik vond er, op de eerste scene na, weer niet veel aan.
En toen kwam The Master. Ditmaal verliet ik de filmzaal lyrisch noch teleurgesteld. Het was een goede film, zoveel wist ik, maar ik had ook wel wat aan te merken. Verward vroeg ik een vriend: Waar gaat het eigenlijk over? Hij zei: Over het getraumatiseerde Amerika na de mokerslag van de Tweede Wereldoorlog. Later las ik de recensie van Dana Linssen in de Filmkrant. Ook Linssen schrijft:
Misschien zou je kunnen zeggen dat The Master een portret van de generatie van zijn vader is, gedrild in de Tweede Wereldoorlog, en verweesd weer teruggekeerd in de burgermaatschappij. Er was niemand meer om te zeggen wat ze moesten doen. En Freddie Quell is hun oerbeeld: getraind in overleven, maar niet in leven.
Freddie Quell, dat is de hoofdpersoon uit The Master. Quell is een en al driften: een getraumatiseerde veteraan, een alcoholist, een seksverslaafde. Na WOII ontmoet Quell een man die evenzeer zijn tegenpool als zijn tweeling is: sekteleider Lancaster Dodd. Linssen schrijft over hun relatie:
The Master is cinema teruggebracht tot zijn meest naakte dramatische essentie: een machtsstrijd tussen protagonist en antagonist, tussen de held van een verhaal, en zijn tegenspeler/strever. Of misschien is het beter om te zeggen dat The Master een clash tussen oerkrachten is. Tussen twee personages die vanaf hun eerste ontmoeting tot elkaar worden aangetrokken, nog voordat en zonder dat ze zelf weten waarom. Als in een destructieve liefdesgeschiedenis. Ze zijn bijna Dr. Jekyll en Mr. Hyde, behalve dat ze allebei Mr. Hyde zijn die zo graag Dr. Jekyll wil zijn. En dat ze dat zonder de ander niet kunnen worden.
Joaquin Phoenix als Freddie Quell
The Master is een weerbarstige film, dat staat buiten kijf. Een film ook die niet gelijk alles prijsgeeft. Een film om vaker te zien dus. Ik merk dat The Master door mijn hoofd blijft spoken: die kop van Quell, zo magistraal neergezet door acteur Joaquin Phoenix, de terugkerende beelden van een kolkende zee, de vraag die Anderson oproept over wat er diep in onze psyche verscholen ligt. Ik moet de film gewoon nog eens zien, bedenk ik me. Gerhard Busch blijkt het met me eens. Op Cinema.nl schrijft hij:
The Master (voelt) niet altijd als een geheel, maar als een verzameling briljante scènes,(-). Maar dat zeg ik nu, nadat ik de film nog maar een keer heb gezien. Misschien zie ik pas na de tweede of derde keer hoe mooi alles in elkaar past, en zal ook ik dan mijn hoofd buigen voor The Master.
Minstens zo slim is Floortje Smit. Zij schrijft in de Volkskrant:
Anderson wil oprecht de menselijke conditie onderzoeken en eist dat de kijker met hem meedenkt. Dat is voor hem de essentie, belangrijker dan het publiek te plezieren met vastomlijnde kaders en entertainment. Dat hij daar dit soort budgetten voor krijgt, is een wonder. Dat hij die ambitie durft na te jagen, is een geschenk.
Lees de recensie van Dana Linssen op de site van de Filmkrant
Lees de recensie van Gerhard Busch op Cinema.nl
Lees de recensie van Floortje Smit op de site van de Volkskrant
Bovenstaand stuk schreef ik voor mijn blog Tip van Basje op de website van Filmtheater De Fabriek in Zaandam. The Master zal daar in april te zien zijn. Meer informatie over De Fabriek vind je hier.
31.3.13
WAITRESS
Deze week op tv
Waitress
Adrienne Shelly, 2007
Het gebeurt me ongeveer drie keer per jaar. Een vrouw uit mijn omgeving - een vriendin, een vage Facebook-kennis, een collega - vertrouwt me uit het niets en op samenzweerderige toon een geheimtip toe: 'Wéét je wat een leuke film is? Waitress.'
Waitress, een film van Adrienne Shelly, is altijd obscuur gebleven, met slechts een paar vertoningen in het Amsterdamse Ketelhuis in 2007 en een marginaal bestaan op dvd nadien. Shelly, die ik vooral ken als actrice uit de films van Hal Hartley, was inmiddels op tragische wijze om het leven gekomen: vermoord door een armzalige dief. Ze was pas veertig.
Misschien moet je dat ook helemaal niet weten als je Waitress kijkt: een luchtig sprookje over de liefde, vanuit vrouwelijk oogpunt gezien. Met de altijd charmante Keri Russell als de serveerster uit de titel die haar emoties via haar taarten uit.
vrijdag 05/04, 20.30, RTL 8
Waitress
Adrienne Shelly, 2007
 |
| Adrienne Shelly |
Het gebeurt me ongeveer drie keer per jaar. Een vrouw uit mijn omgeving - een vriendin, een vage Facebook-kennis, een collega - vertrouwt me uit het niets en op samenzweerderige toon een geheimtip toe: 'Wéét je wat een leuke film is? Waitress.'
Waitress, een film van Adrienne Shelly, is altijd obscuur gebleven, met slechts een paar vertoningen in het Amsterdamse Ketelhuis in 2007 en een marginaal bestaan op dvd nadien. Shelly, die ik vooral ken als actrice uit de films van Hal Hartley, was inmiddels op tragische wijze om het leven gekomen: vermoord door een armzalige dief. Ze was pas veertig.
Misschien moet je dat ook helemaal niet weten als je Waitress kijkt: een luchtig sprookje over de liefde, vanuit vrouwelijk oogpunt gezien. Met de altijd charmante Keri Russell als de serveerster uit de titel die haar emoties via haar taarten uit.
vrijdag 05/04, 20.30, RTL 8
24.3.13
Romkoms door vrouwelijke makers
Deze week op tv
The Proposal
Anne Fletcher, 2009
What Women Want
Nancy Meyers, 2000
De vrouwelijke filmmaker mag dan in opkomst zijn, ze is er nog niet. In Europa gaat het weliswaar de goede kant op (kijk alleen al naar ons eigen Nederland, of naar al die vrouwelijke regisseurs die de Franse filmindustrie telt), maar Hollywood blijft vooralsnog ernstig in gebreke. Vooral buiten het segment van de "indie", de onafhankelijk geproduceerde film, houden de studio's hun dikke budgetten nog angstvallig uit vrouwenklauwen. Slechts een klein clubje van bevoorrechte dames mag zich wel eens aan een groot project wagen.
Aanstaande week worden er toevallig twee big budget-romkoms uitgezonden die door vrouwen werden geregisseerd. The Proposal staat op naam van Anne Fletcher, die verder de dansfilm Step Up en het Katherine Heigl-vehikel 27 Dresses op haar naam heeft staan. Maar The Proposal is verreweg haar dikste hit tot dusver; een romkom zonder verrassingen maar mét een paar goede grappen en échte chemistry tussen de twee hoofdrolspelers. Recent voegde ze The Guilt Trip aan haar oeuvre toe, een niet bijster goed ontvangen komedie met Barbra Streisand als stereotiepe Joodse moeder en Seth Rogen als haar zoon, die de Nederlandse bioscopen niet zal halen.
What Women Want is wat ouder (de film was begin 2001 in Nederland te zien) en geldt inmiddels als een romkom-classic. Regisseur Nancy Meyers, die eerder als scenarioschrijver werkte, staat vandaag de dag te boek als een van de meest succesvolle vrouwelijke regisseurs aller tijden. Sinds What Women Want (haar tweede film na familiefilm The Parent Trap) regisseerde ze nog Something's Gotta Give (met Diane Keaton en Jack Nicholson), The Holiday en It's Complicated (na Something's Gotta Give opnieuw een romkom over oudere mensen).
De vraag is natuurlijk: is het belangrijk dat een romkom, een filmgenre dat zo nadrukkelijk voor een vrouwelijk publiek bedoeld is, door een vrouw geregisseerd wordt? En: zie je überhaupt verschil? Naar aanleiding van het duo The Proposal en What Women Want (waarin de protagonist overigens geen vrouw maar Mel Gibson is) zou ik zeggen: nee. Maar ik vind het interessant genoeg om die vraag te onderzoeken.
The Proposal
maandag 25/03, 20.30, SBS 6
What Women Want
dinsdag 26/03, 20.30, RTL 8
The Proposal
Anne Fletcher, 2009
What Women Want
Nancy Meyers, 2000
 |
| Sandra Bullock op de set van The Proposal |
De vrouwelijke filmmaker mag dan in opkomst zijn, ze is er nog niet. In Europa gaat het weliswaar de goede kant op (kijk alleen al naar ons eigen Nederland, of naar al die vrouwelijke regisseurs die de Franse filmindustrie telt), maar Hollywood blijft vooralsnog ernstig in gebreke. Vooral buiten het segment van de "indie", de onafhankelijk geproduceerde film, houden de studio's hun dikke budgetten nog angstvallig uit vrouwenklauwen. Slechts een klein clubje van bevoorrechte dames mag zich wel eens aan een groot project wagen.
Aanstaande week worden er toevallig twee big budget-romkoms uitgezonden die door vrouwen werden geregisseerd. The Proposal staat op naam van Anne Fletcher, die verder de dansfilm Step Up en het Katherine Heigl-vehikel 27 Dresses op haar naam heeft staan. Maar The Proposal is verreweg haar dikste hit tot dusver; een romkom zonder verrassingen maar mét een paar goede grappen en échte chemistry tussen de twee hoofdrolspelers. Recent voegde ze The Guilt Trip aan haar oeuvre toe, een niet bijster goed ontvangen komedie met Barbra Streisand als stereotiepe Joodse moeder en Seth Rogen als haar zoon, die de Nederlandse bioscopen niet zal halen.
What Women Want is wat ouder (de film was begin 2001 in Nederland te zien) en geldt inmiddels als een romkom-classic. Regisseur Nancy Meyers, die eerder als scenarioschrijver werkte, staat vandaag de dag te boek als een van de meest succesvolle vrouwelijke regisseurs aller tijden. Sinds What Women Want (haar tweede film na familiefilm The Parent Trap) regisseerde ze nog Something's Gotta Give (met Diane Keaton en Jack Nicholson), The Holiday en It's Complicated (na Something's Gotta Give opnieuw een romkom over oudere mensen).
De vraag is natuurlijk: is het belangrijk dat een romkom, een filmgenre dat zo nadrukkelijk voor een vrouwelijk publiek bedoeld is, door een vrouw geregisseerd wordt? En: zie je überhaupt verschil? Naar aanleiding van het duo The Proposal en What Women Want (waarin de protagonist overigens geen vrouw maar Mel Gibson is) zou ik zeggen: nee. Maar ik vind het interessant genoeg om die vraag te onderzoeken.
The Proposal
maandag 25/03, 20.30, SBS 6
What Women Want
dinsdag 26/03, 20.30, RTL 8
19.3.13
16.3.13
3.3.13
DJANGO UNCHAINED
In mijn blog voor Filmtheater De Fabriek, mijn Tip van Basje, heb ik het één en ander te zeggen over Quentin Tarantino's Django Unchained. Dat dat één en ander positief is, verraadt de titel van het blog al.
Veel Amerikanen vinden de slavernij nog een te gevoelig onderwerp om in een zwartkomisch Tarantino-jasje te passen. Ze hebben misschien een punt. Gelukkig zijn we hier in Europa al aan de beurt geweest met Inglourious Basterds en kunnen we nu schuldgevoelvrij van Django Unchained genieten, een film die vooral zo lekker is omdat-ie met zulk overduidelijk plezier gemaakt is.
Lees de Tip van Basje hier.
1.3.13
LE GRAND SOIR
Like Matt Lucas is "the only gay in the village" (that's a Little Britain reference, people), Not (the excellent Benoît Poelvoorde) is the only punk that survived the 80s. He and his dog hang around the sad shopping boulevard in a French no man's land where his parents own a potato restaurant and his brother Jean Pierre has a rather depressing job selling mattresses. An outsider might think Jean Pierre's got it made: he's got a family, a respectable job. But this is the anarchistic universe of Benoît Delépine and Gustave Kervern, who have displayed an absurdist, Kaurismäki type of humor since their debut Aaltra. So obviously the homeless, unemployed Not is Le Grand Soir's hero, and he's about to show his brother the true meaning of freedom.
-----------------------------------------------------------
Bovenstaande recensie van Le Grand Soir staat deze maand in Subbacultcha. Lees 'm hier.
Le Grand Soir is vanaf 21 maart in de Nederlandse filmtheaters te zien.
Le Grand Soir is vanaf 21 maart in de Nederlandse filmtheaters te zien.
17.2.13
Deze week in Amsterdam
Komende week zijn er twee mooie evenementen in Amsterdam waar ik op de één of andere manier bij betrokken ben.
Aanstaande donderdag 21 februari vieren stripblad Zone 5300 en filmtijdschrift Schokkend Nieuws hun honderdste nummer. Locatie: de bovenverdieping van de Melkweg. Er is live muziek, er zijn films, dj's en ander vermaak. In de allerlaatste uurtjes zet ik nog een plaatje op, als dj Dirty Shirt. Vanaf 19.30. Bekijk hier het Facebook-evenement.
En op zondag 24 februari vindt er weer een Oscarnacht plaats in De Balie, met eerst een screening van het genomineerde Silver Linings Playbook, een filmquiz en, vanaf een uur of drie als ik het goed heb, de uitzending van de Oscar-uitreiking. Ik maak voor het derde jaar achtereen deel uit van het panel deskundigen dat zijn mening over het hele gebeuren geeft. Lees meer op de site van De Balie.
1.2.13
PASSION
Sure, Brian De Palma made straight forward crime classics like The Untouchables and Scarface but I've always liked his kitschy, quasi-erotic, Hitchcock inspired psycho thrillers best. Those who are with me, will surely enjoy De Palma's latest film, Passion, a eurotrashy neo noir about two female frenemies. Isabelle, a shy but talented young woman working in advertising, and Christine, Isabelle's cold-hearted bitch of a boss, go from friends to rivals in a plot that illustrates every cliché a man might have about women. And no matter how many smart phones and Skype conversations De Palma put in his script, it only takes one saxophone solo to reveal that this is a 90s movie by heart. And I love it.
-----------------------------------------------------------
Bovenstaande recensie van Passion staat deze maand in Subbacultcha. Lees 'm hier.
Passion zou oorspronkelijk in februari in de Nederlandse filmtheaters te zien zijn maar is verschoven naar april.
Passion zou oorspronkelijk in februari in de Nederlandse filmtheaters te zien zijn maar is verschoven naar april.
27.1.13
RUNAWAY TRAIN
Deze week op tv
Runaway Train
Andrei Konchalovsky, 1985
Nogal brute actiefilm die begint in een gevangenis waar de gedetineerden er met geweld onder worden gehouden en eindigt in een op hol geslagen goederentrein in ijskoud Alaska. Met Eric Roberts als de innemend naïeve Buck en Jon Voigt in een van zijn beste rollen ooit als de verbitterde anti-held Manny. Spannend, hard en schaamteloos cynisch.
donderdag 31/01, 22.35, RTL 7
16.1.13
GROUNDHOG DAY
Aanstaande maandag worden we naar het allerdiepste puntje van onze winterdepressie getrokken, dan is het namelijk weer "blue monday", de meest deprimerende dag van het jaar. Filmtheater De Fabriek biedt tegenwicht in de vorm van een van de meest klassieke onder de Amerikaanse komedies: Groundhog Day. Aan mij de eer om de film in te komen leiden. Bijvoorbeeld door een parallel met Franz Kafka te trekken...
Nieuwsgierig? De voorstelling is op maandag 21 januari, om 20.15. Meer informatie over De Fabriek vind je hier.
13.1.13
THE RUNNING MAN
Deze week op tv
The Running Man
Paul Michael Glaser, 1987
De VPRO Gids geeft The Running Man drie sterren en schrijft: 'Deze film is heel erg mal, maar op een zelfkritische manier ook passend, innemend, humoristisch, keihard en spannend.' Juist ja, mal én innemend. Twee omschrijvingen die toch ideaal in elkaar passen, vooral als Arnold "The Governator" Schwarzenegger de hoofdrol heeft. Nemen actiefilms zichzelf vandaag de dag vreselijk serieus, zelfs als ze de draak met zichzelf steken, in de jaren 80 en 90 wist men toch beter de balans tussen serieus en belachelijk te vinden. Misschien heeft het iets met pretentie te maken. (Ik kijk jou aan, Christopher Nolan.) Hoe dan ook, The Running Man biedt zalig vermaak, Schwarzenegger blijft onovertroffen. Een guilty pleasure waar alleen VPRO Gids-lezers zich schuldig over hoeven te voelen.
zondag 13/01, 00.25, SBS 6
The Running Man
Paul Michael Glaser, 1987
De VPRO Gids geeft The Running Man drie sterren en schrijft: 'Deze film is heel erg mal, maar op een zelfkritische manier ook passend, innemend, humoristisch, keihard en spannend.' Juist ja, mal én innemend. Twee omschrijvingen die toch ideaal in elkaar passen, vooral als Arnold "The Governator" Schwarzenegger de hoofdrol heeft. Nemen actiefilms zichzelf vandaag de dag vreselijk serieus, zelfs als ze de draak met zichzelf steken, in de jaren 80 en 90 wist men toch beter de balans tussen serieus en belachelijk te vinden. Misschien heeft het iets met pretentie te maken. (Ik kijk jou aan, Christopher Nolan.) Hoe dan ook, The Running Man biedt zalig vermaak, Schwarzenegger blijft onovertroffen. Een guilty pleasure waar alleen VPRO Gids-lezers zich schuldig over hoeven te voelen.
zondag 13/01, 00.25, SBS 6
3.1.13
IFFR 2013
 |
| Simon Killer |
The 42nd
edition of the International Film Festival Rotterdam is promising to be an
excellent one. But, as always: too many trees! Cannot see the wood! That's
where we come in, taking you gently by the hand through this year's program. First
off, there's a program section called Bright Future, which is all about
upcoming talent. Then there's a program called Spectrum, which concentrates on
experienced filmmakers. And finally Signals will treat you to various
retrospectives. Found your way yet? No? Please bare with us then.
Borderline Films
The three New York dudes behind Borderline Films have
previously delivered awesome indie flicks like Afterschool and Martha Marcy
May Marlene. Their latest production Simon
Killer is said to rely on a highly
suspenseful atmosphere, revealing only a few details on protagonist Simon, an
American graduate roaming the dark alleys of Paris. "A dark ride",
according to The Guardian, " distinguished by a seductive, urgent score and
soundtrack".
Dominik Graf
One of Signals' retrospectives revolves around Dominik
Graf (1952), some obscure German director. Graf's genre movies are said to be
both entertaining and disturbing, revealing not only the darkest parts of the
human soul but also of German society. That doesn't grab you? How about this:
this man also directed some legendary episodes of über-Krimi Tatort.
Sound Stages
Sound Stages, also part of Signals, emphasizes the role
that music plays in cinema and the importance of acoustics. There'll be live
performances on special locations, installations by artists and filmmakers and various
presentations and projects. Filmmaker and artist Mika Taanila, filmmaker John
Akomfrah and multimedia artist Tony Cokes have confirmed to be part of Sound
Stages.
Miike Takashi
And last but certainly not least is Rotterdam favorite
Miike Takashi, whose disturbing Audition shocked
festival goers back in 2000. Takashi's latest, Less of the Evil, is about the lengths a school teacher is willing
to go to in order to put an end to bullying. But - who will stop the teacher?
-----------------------------------------------------------
Bovenstaande tips verschenen deze maand in Subbacultcha. Lees 'm hier.
De 42e editie van het International Film Festival Rotterdam vindt plaats van 23 januari t/m 3 februari 2013. Lees hier meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)