Rooie oortjes, droge ogen
Opgroeien met seksscènes
Als groot liefhebber van films enerzijds en seks anderzijds, lag het in de lijn der verwachting dat de twee elkaar eens zouden ontmoeten. Terugdenkend aan de films die ik in mijn leven gezien heb; aan alle fantastische openingsscènes, slotscènes, sleutelscènes, romantiek, geweld en intrige, kom ik tot de schokkende ontdekking dat ik me amper een seksscène kan herinneren. De weinige scènes die ik me wèl voor de geest kan halen, moeten dan wel grote indruk gemaakt hebben, zou je zo zeggen.
Ik word, na vele slapende Disney-jaren met Bambi, Sneeuwwitje en Taran en de Toverketel, op 9-jarige leeftijd geboren als filmliefhebber, bij het zien van Midnight Express.
Een Amerikaan zit achter Turkse tralies. Heimwee overmant hem als hij zijn knappe vriendin, met pluizig blond jaren ’70-haar, in de bezoekersruimte ziet verschijnen. Maar het aanzicht van het haar is hem niet voldoende, hij wil meer van haar zien. Het bloesje gaat open en er komt een borst tevoorschijn. In mijn herinnering is de borst peervormig en rood, met een rare gladde tepel erop. Ik, een pre-puber die met grote interesse de blootfotoboekjes leest die helemaal achterin in de bibliotheek staan, zit bij mijn oma op de bank me enorm te generen. De blondine drukt haar borstje tegen het glas dat haar van haar vriendje scheidt en hij likt eraan, gaat er helemaal los op, op dat glas met die tiet erachter. Ik doe waarschijnlijk alsof ik in mijn Floortje Bellefleur aan het lezen ben, terwijl mijn oma onbewogen naar het scherm staart.
Ik ben vijftien en alto. Het is tenslotte 1995 en grunge is the word. Dat tijden veranderen, weet ik dan nog niet. Mijn moeder, beste vriendin en ik gaan naar Wong Kar-Wais Chungking Express in Cinecenter. Ik kan me herinneren dat de film indruk op me maakt. Ik kan me California Dreamin’ herinneren, van The Mama’s & the Papa’s. Ik kan me een blonde pruik herinneren, een blikje ananas, veel slow motion en groen TL-licht. Op de terugweg rennen mijn vriendin en ik voor mijn moeder uit, springen op paaltjes, zingen No Rain van Blind Melon. We mogen dan wel legerjasjes dragen maar we zijn nog kinderen. Een dag later horen we dat Blind Melon-zanger Shannon Hoon op dat moment een fatale drugsoverdosis nam. Tijden veranderen. Later zie ik Chungking Express nog een keer. De plot over een meisje dat inbreekt bij de man op wie ze verliefd is, kwam me alleszins bekend voor. Dat ze op zijn bed aan het masturberen slaat, dat was ik volstrekt vergeten. Of, wat waarschijnlijker is, dat had ik netjes verdrongen. Jammer, want hoewel mannen om de haverklap aan zichzelf lopen te sjorren op het witte doek, slaat de vrouw slechts zelden de hand aan zichzelf. Gelukkig heeft Sex & the City die scheve verhouding later weer aardig rechtgezet.
Zo werkt het geheugen dus. Ik moet nog regelmatig, en op de meest onverwachte tijden, terugdenken aan een vies broodkorstje dat ik op mijn vijfde at. Van mijn eerste kus daarentegen, tien jaar later, kan ik me nagenoeg niets herinneren. De masturbatiescène uit Chungking Express was weliswaar volledig uit mijn geheugen gewist, een andere scène, eentje die ik eerder dat jaar zag, is altijd door mijn kop blijven jagen. Ik heb het over Heavenly Creatures, nog steeds de beste film die Peter Jackson heeft gemaakt (en ja, dan reken ik die ene fantasy-trilogie ook mee). Om precies te zijn, ik heb het over de scène waarin de eeuwig norse Pauline ontmaagd wordt. Het beeld van de magere student die zwetend en hijgend en piepend van opwinding boven Pauline hangt, heeft zich destijds vastberaden in mijn geheugen gehaakt. Haar aversie voor de jongen is door Jackson zo akelig invoelbaar gemaakt dat het ongetwijfeld van invloed is geweest op mijn eigen latere liefdesleven. Zo kon het ook zijn, wist ik toen. Soms hebben vrouwen seks om redenen die niets met lust te maken hebben.
In 1995 is alles nog nieuw. Met elke film, elk boek, elke plaat en optreden kom ik iets meer over de wereld te weten; over kunst en schoonheid, over menselijke verhoudingen. Maar ik word ouder. Ik heb seks om de verkeerde redenen, sla de hand aan mezelf, druk mijn borstje tegen glas of euh, bij wijze van spreken dan. Films bieden geen inzichten meer, enkel herkenning. Maar in mijn hoofd blijft Pauline altijd tiener en wordt ze, op de soundtrack van Johns ritmisch kreunen, keer op keer ontmaagd.
De Optimist, 2010
