25.5.12

Marilyn in Cannes















Vreemd vind ik het. Op de poster van Cannes staat dit jaar Marilyn Monroe afgebeeld. Ik begrijp op zich wel waarom. Zowel het filmfestival als de actrice heeft dit jaar een jubileum te vieren. Maar het ene jubileum is wel wat heugelijker dan het andere: het Festival de Cannes bestaat 65 jaar, Marilyn Monroe is 50 jaar dood. Ze overleed op 5 augustus 1962.

Ik vind het wat gezocht, met name omdat Monroe het festival tijdens haar leven nooit bezocht heeft. Naar mijn weten is ze zelfs nooit in Frankrijk geweest. De enige connectie tussen Cannes en Monroe is dat Joseph L. Mankiewicz' voortreffelijke All about Eve in 1951 meedong naar de Gouden Palm. Monroe had een opvallend maar zeer klein rolletje in de film.

Wat vind ik eigenlijk? Vind ik het hypocriet dat het filmfestival Monroe 50 jaar na haar dood claimt? Ja. Maar de Monroe-poster tergt vooral mijn gevoel voor logica. Vorig jaar sierde een foto van Faye Dunaway uit 1970 de poster van Cannes. Oké, ik snap het heus wel. Zowel de actrice als het festival zijn sjiek, klassiek, sophisticated. O ja, en ze doen allebei iets met film. Maar los daarvan is het verband volledig kunstmatig. En ergerlijk nostalgisch.

Mijn ergernis zakte wat toen bleek dat ik niet de enige was. Ook Peter Bradshaw van The Guardian vindt de combinatie Monroe-Cannes opmerkelijk, al maakt hij zich er aanzienlijk minder druk om dan ik. Goed, eigenlijk moet ik content zijn dat er enige aandacht geschonken wordt aan wat wereldwijd het jaar van Monroe had kunnen zijn. Verder blijft het nogal stil rond het icoon. EYE zou bijvoorbeeld de plek bij uitstek zijn om een keer de aandacht van Monroe's uiterlijk naar haar - immer onderschatte - talent te verschuiven. Daar worden er echter alleen op haar sterfdag films met en over haar vertoond. De rest van de zomer gaan we er weer naar The Shining kijken, tijdens het Stanley Kubrick-retrospectief.

In Vlaams filmtijdschrift Filmmagie verscheen deze maand een stuk waarin Dirk Dufour Monroe's mooiste rollen ontleedt: in Asphalt Jungle, Niagara, Some Like it Hot, The Misfits, het onvoltooide Something's Gotta Give. Een mooi artikel met een schrijnend slot. In de laatste alinea vraagt Dufour zich af hoe Hitchcocks Vertigo was geweest 'zonder de vlakke Kim Novak en met de intense, troebele dubbelzinnigheid van Marilyn Monroe'. Die fascinerende, eeuwig frustrerende gedachte laat me niet meer los.

Lees het stuk van Peter Bradshaw