31.7.12

Slagschaduw #13

























Trillend van de filmkoorts: al teveel gezien, te vaak en in doorwaakte nachten. Schaduwen op de muur. Flakkerende beelden in het achterhoofd. Af en toe haalt de cinefiele junk wel eens een beeld, een scène of zelfs een hele film door elkaar. Columnist Basje Boer doet het opzettelijk. Welke twee films doemen vannacht op in haar delirium?

13.
Wat ze weet
 
Ook binnen draagt de man zijn zonnebril. Met die bril op loopt hij het politiebureau in en vraagt waar ze is. Ze wordt verhoord, laat de agent weten. Als de man aandringt, kijkt hij even naar hem op. Het duurt nog wel even, zegt de agent. Wacht gewoon rustig af.

De man met de zonnebril is niet het type dat afwacht. Hij loopt het politiebureau uit en als hij terugkeert, is dat achter het stuur van zijn auto. Hij ramt de voorpui, de balie waarachter de agent zit - en de agent erbij. Het kabaal dreunt door tot in de achterste kamers van het bureau. Ergens schrikt een jonge vrouw wakker uit een onrustig dutje op de bank. Ze weet: Hij komt voor mij.

De man met de zonnebril speurt de fel verlichte gangen van het politiebureau af. Hij houdt geen moment stil. Hij slaat zich een weg door het puin, schiet elke agent neer die hij tegenkomt: jonge agenten die zichzelf net koffie hebben ingeschonken, een oudere rechercheur die achter zijn bureau zit te telefoneren, agenten met getrokken pistolen. De vrouw hoort de schoten steeds dichterbij komen. Ze kan geen kant op.

Rustig trekt de man de elektriciteitskabels van de muur. Het regent vonken, dan valt het licht uit. Er ontsnapt de vrouw een gil. Ze weet: Het is te laat. Hij staat aan de deur waar ze zich verschuilt en ze kan niets anders doen dan haar lijf er tegenaan drukken. Het werkt. De hand die om de deur kwam trekt zich terug. Ferm draait ze de deur op slot. Een zucht van opluchting stokt in haar keel als de deur begint te schudden in zijn voegen.

Stukje bij beetje gaat de deur aan gort. Licht komt door de gaten, het hout vervalt in splinters. Een arm komt dwars door de deur en trekt de vrouw aan het haar. Luider wordt haar gil, groter haar ogen, steeds dichterbij komt een van de splinters die vers is losgetrokken uit het hout. Het gegil wordt gekrijs en tenslotte gegorgel, als de splinter het oog raakt en de hand niet ophoudt met trekken. Ze weet: Nu is het gauw voorbij.
 
------------------------------------------------------------   

Slagschaduw, augustus 2012
 

30.7.12

A.I.
















Robots en dochters

Let op: dit stuk bevat spoilers

Ergens in de toekomst wordt een robot gebouwd. De robot is een jongetje en hij is geprogrammeerd om van zijn moeder te houden - maar kan zijn moeder wel van hem houden? Kan een mens liefde geven aan een robot?

Nee, luidt het antwoord in Spielbergs A.I. Artificial Intelligence (2001). En samenwonen gaat ook al niet echt lekker. Het robotjongetje in kwestie wordt uiteindelijk weggestuurd en heeft vanaf dat moment nog maar één wens, nog maar één doel in zijn eeuwigdurende schijnleven: terug naar mama toe. Maar dan moet hij eerst een echt jongetje worden. Hoe deed Pinokkio dat ook alweer? Simpel. De blauwe fee vervulde zijn wens.

Subiet verandert de scifi-thriller in een avonturenfilm en gaat het robotkind op zoek naar de blauwe fee. Hij vindt haar uiteindelijk onder water, in een overstroomd Manhattan. Een echte fee is ze niet, slechts een standbeeld in een pretpark. Maar de robot weet niet beter, hij vraagt haar of ze een echte jongen van hem wil maken. En dan vraagt hij het nog eens. En nog eens. En nog eens. Zo herhaalt hij zijn wens tot in de eeuwigheid, met een hartbrekend hoopvolle glimlach op zijn schattige robotgezichtje.

Hier had A.I. moeten natuurlijk moeten eindigen, maar Spielberg deed liever een happy end. De wens van het robotjongetje komt uit, sort of, en hij eindigt in de armen van zijn moeder. Of althans, de illusie van zijn moeder. Is dit einde echt zoveel meer happy dan de eerdergenoemde scène met de blauwe fee? Ook in die scène stelt het robotjongetje zich tevreden met een illusie: de illusie dat zijn wens zal uitkomen.

Ineens herinner ik me het interview dat RTL Boulevard laatst met Mitch Winehouse had, de vader van de vorig jaar overleden Amy Winehouse. Hij vertelt dat hij nog eens een sms'je gestuurd naar Amy's telefoon gestuurd heeft, ná haar overlijden. Hij schreef: Wanneer kom je thuis?

Mitch Winehouse is een nuchtere man, dat zie je. Maar ook nuchtere mannen doen een wens als ze de blauwe fee tegenkomen, zolang die wens maar sterk genoeg is. Rouw doet gekke dingen met je, verklaart Mitch Winehouse het zelf. Even, heel even, gelooft hij dat zijn wens vervuld zal worden. Dat zijn dochter thuiskomt. Of terugsms't: Ben iets later, zie je zo.

Het sms'je van Mitch Winehouse aan zijn dode dochter zie ik weerspiegeld in het robotjongetje dat met glimmende ogen aan de blauwe fee blijft vragen: Maak je een echt jongetje van mij? Allebei hopen ze, tegen beter weten in en zonder resultaat. Spielberg zag er geen happy end in. Ik wel.

26.7.12

LOUISE WIMMER

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De tijd van geëngageerde cinema zou voorbij zijn. Think again. Langzaam maar zeker sluipt de economische crisis het witte doek op.

In Take Shelter gaat een jong gezin onzekere tijden tegemoet. De visioenen van naderend onheil die aan de vader verschijnen worden door recensenten wel geïnterpreteerd als de barre tijden die de crisis met zich meebrengt. En zowel Steven Soderberghs Magic Mike als het nog te verschijnen Franse drama Une Vie Meilleure vertellen over de problemen van beginnend ondernemingsschap, soms met verwoestende gevolgen. Waarom Louise Wimmer arm is, in de naar haar vernoemde film, weten we niet. Maar dat de film nu gemaakt wordt, is veelzeggend.

Louise is een vijftiger en ze woont in haar auto. Haar spullen zijn ergens opgeslagen maar zelfs de rekening van de opslagruimte kan ze amper betalen. Ze werkt als schoonmaakster in een hotel, waar ze zich door haar baas laat uitkafferen. Bij haar vaste kroeg krijgt ze thermoskannen koffie, in een buffetrestaurant steelt ze een bord zodat ze gratis kan eten. Niemand weet van haar zorgen, Louise is ergerniswekkend trots. Maar als kijker begrijp je dat die trots het enige is wat ze nog heeft.

Corinne Masiero vertolkt Louise op grandioze wijze, als een vrouw die sterk is maar geen heilig slachtoffer. Een gelukkig toeval wil dat we Masiero, voorheen een obscure bijrolactrice, deze maand in nóg een film kunnen zien, De Rouille et d'Os. En er zijn meer parallellen tussen de twee Franse drama's te vinden. Ook De Rouille et d'Os onthult de levens van arme mensen. Mensen die eten van hun werk stelen. Of uit de vuilnisbak eten. Mensen die bijverdienen met straatgevechten. Maar de verschillen tussen de twee films zijn misschien wel groter. De Rouille et d'Os is een meer gelaagde film waarin verschillende thema's, personages en onderwerpen aan de orde komen. Gek genoeg is dat precies de reden dat ik Louise Wimmer een betere film vind.

Het is de eenvoud van Louise Wimmer die me zo aantrekt: het kleine idee, het recht-toe-recht-aan-script, de doeltreffende regie, de manier waarop Masiero de titelrol invult zonder poespas. Zware thema's als armoede en eenzaamheid verworden gauw tot melodrama maar het is regisseur Cyril Mennegun gelukt om Louise Wimmer licht te houden, zónder het lijden van zijn hoofdpersoon te bagatelliseren. Prachtig is trouwens ook de rode draad in de film, Nina Simone's Sinnerman. Het is het enige liedje dat Louise kan (of wil?) afspelen op haar autoradio. Elke keer als ze haar auto start, zet het bezwerende piano-intro van dat nummer in. En later vervult het nummer de sleutelrol in de meest emotionele scène van de film. Please hide me Lord / Don't you see me praying? / But the Lord said: go to the devil / So I ran to the devil, he was waiting

Een film zo rijk aan dit soort knappe vondsten kan natuurlijk nooit écht eenvoudig zijn.
 
------------------------------------------------------------

Tip van Basje, juli 2012
Website Filmtheater De Fabriek
 
Louise Wimmer en De Rouille et d'Os zijn in augustus in Filmtheater De Fabriek te zien

25.7.12

THE MISFITS / JOHNNY GUITAR

Deze week op tv

The Misfits
John Huston, 1961

Johnny Guitar
Nicholas Ray, 1954


































boven: Marilyn Monroe met de rest van de cast en crew van The Misfits
onder: Joan Crawford in
Johnny Guitar


The Misfits is een sleutelfilm voor de Marilyn Monroe-fan. Niet alleen verzorgde echtgenoot Arthur Miller het scenario (waarbij hij de rol van de tragische Roslyn speciaal voor haar schreef), haar tegenspeler was Clark Gable, van wie ze als kind altijd wenste dat hij de vader was die ze nooit had gekend. Ook voor niet-fans van Monroe is de film niet te missen. Het feit dat John Huston de regie voerde, zegt daarbij voldoende.

Deze tv-week biedt met Johnny Guitar nóg een ijzersterke anti-western met een vrouw in de hoofdrol, ditmaal gespeeld door de meesterlijke Joan Crawford. Crawford had overigens een hekel aan Monroe, die ze naar verluidt maar een ordinaire snol vond. Als iemand weet wat Monroe op haar beurt van Crawford dacht, kan-ie me mailen. Ik ben erg benieuwd.

The Misfits
vrijdag 03/08, 23.45, ned 2

Johnny Guitar
zondag 29/07, 14.00, één

20.7.12

THE HOST

Deze week op tv

The Host
Bong Joon-Ho, 2006













Briljante spektakelfilm van de Zuid-Koreaanse Bong Joon-Ho, wiens eerdere Memories of Murder en meest recente Mother trouwens minstens zo goed zijn. In alle gevallen weet de man op meesterlijke wijze genres te mixen (komedie, thriller, familiedrama, monsterfilm) en gaat daarbij vaak over het randje van de goede smaak - maar altijd met een vrolijke knipoog.

RTL 7 is trouwens sowieso goed bezig deze week met o.a. James Camerons The Abyss (zondag), Valhalla Rising van Nicolas Winding Refn (maandag) en The Frighteners van Peter Jackson (volgende week vrijdag).

Woensdag 25/07, 23.30, RTL 7

1.7.12

MOONRISE KINGDOM