Trillend van de filmkoorts: al teveel gezien, te vaak en in doorwaakte nachten. Schaduwen op de muur. Flakkerende beelden in het achterhoofd. Af en toe haalt de cinefiele junk wel eens een beeld, een scène of zelfs een hele film door elkaar. Columnist Basje Boer doet het opzettelijk. Welke twee films doemen vannacht op in haar delirium?
3.Het oog dat alles ziet
Een oog opent. Muziek speelt zachtjes op de radio, galmt door de ruimte als een eindeloze echo. Met een klik gaat de camera aan.
Een man. Hij komt behoedzaam dichterbij. Een vrouw. Heupwiegend en wachtend op hem. Ze draait zich om, verveeld. Ze weet wel wat hij wil. Ze heeft alles al gezien, denkt ze. Maar niet dit.
Ze gaat hem voor op de trap, voor haar is het routine. Ze zet de kachel aan, gaat zitten op het bed, begint zich uit te kleden. Hij kijkt toe terwijl ze haar rok open ritst. Zijn hand gaat niet voor haar mond – nee, hij zou haar niet aanraken. Zijn hand gaat voor de lens van de camera en even is alles zwart. De radio gaat uit met een – plons.
Een mes wordt getrokken. ‘Een oog voor een oor, oké,’ zegt hij. En hij gebaart: kom dichterbij. Ze doet wat haar gevraagd wordt. Ze is niet anders gewend.
‘Haal adem.’ Hij telt af. ‘Vijf, vier, drie, twee, één.’ Een licht verschijnt op haar gezicht. Hij filmt haar gil, haar opengesperde mond, met een oog dat alles ziet.
Terwijl zij de ogen stijf gesloten houdt, klinken er geluiden op de achtergrond. Iets passeert, maar ze ziet niet wat. Ledematen, een hoofd, bloed. De hand die haar vasthield, laat plotseling los.
Ze durft haar ogen niet te openen, nog niet. Dan ziet ze het meisje, haar redder. Een glimlach die de hare beantwoordt.
Camera uit, projector aan.
Een man. Hij komt behoedzaam dichterbij. Een vrouw. Heupwiegend en wachtend op hem. Ze draait zich om, verveeld. Ze weet wel wat hij wil. Ze heeft alles al gezien, denkt ze. Maar niet dit.
Ze gaat hem voor op de trap, voor haar is het routine. Ze zet de kachel aan, gaat zitten op het bed, begint zich uit te kleden. Hij kijkt toe terwijl ze haar rok open ritst. Zijn hand gaat niet voor haar mond – nee, hij zou haar niet aanraken. Zijn hand gaat voor de lens van de camera en even is alles zwart. De radio gaat uit met een – plons.
Een mes wordt getrokken. ‘Een oog voor een oor, oké,’ zegt hij. En hij gebaart: kom dichterbij. Ze doet wat haar gevraagd wordt. Ze is niet anders gewend.
‘Haal adem.’ Hij telt af. ‘Vijf, vier, drie, twee, één.’ Een licht verschijnt op haar gezicht. Hij filmt haar gil, haar opengesperde mond, met een oog dat alles ziet.
Terwijl zij de ogen stijf gesloten houdt, klinken er geluiden op de achtergrond. Iets passeert, maar ze ziet niet wat. Ledematen, een hoofd, bloed. De hand die haar vasthield, laat plotseling los.
Ze durft haar ogen niet te openen, nog niet. Dan ziet ze het meisje, haar redder. Een glimlach die de hare beantwoordt.
Camera uit, projector aan.
Slagschaduw, augustus 2011
Lees (en bekijk) het juiste antwoord op de website van Schokkend Nieuws
Lees (en bekijk) het juiste antwoord op de website van Schokkend Nieuws
