In februari schreef ik voor Subbacultcha een mini-recensie van Passion, Brian De Palma's nieuwste (al is "nieuw" een wat ongepast woord in het geval van deze nogal gedateerd aandoende thriller). Na het verstrijken van mijn deadline werd er echter met de releasedatum gegoocheld waardoor de film deze week pas uitkomt. Reden voor mij om mijn recensie bij deze te reposten.
Lees 'm hier:
25.4.13
23.4.13
STARSHIP TROOPERS
Deze week op tv
Starship Troopers
Paul Verhoeven, 1997
Vanavond op Veronica: Paul Verhoevens controversiële sci-fi/actiefilm Starship Troopers, wat mij betreft een van Verhoevens beste films en wel ja, gewoon een van de beste Hollywood-flicks aller tijden. Een film met een enorme vaart, een dikke knipoog en special effects die weliswaar gedateerd maar nog steeds effectief zijn. Ik mis de jaren 90...
O ja, Starship Troopers is uitstekend double bill-materiaal, bijvoorbeeld in combinatie met een andere sci-fi van Verhoeven, Total Recall of Robocop. Of met Verhoevens verguisde maar eigenlijk zeer vermakelijke Showgirls.
dinsdag 23/04, 22.10, Veronica
Starship Troopers
Paul Verhoeven, 1997
Vanavond op Veronica: Paul Verhoevens controversiële sci-fi/actiefilm Starship Troopers, wat mij betreft een van Verhoevens beste films en wel ja, gewoon een van de beste Hollywood-flicks aller tijden. Een film met een enorme vaart, een dikke knipoog en special effects die weliswaar gedateerd maar nog steeds effectief zijn. Ik mis de jaren 90...
O ja, Starship Troopers is uitstekend double bill-materiaal, bijvoorbeeld in combinatie met een andere sci-fi van Verhoeven, Total Recall of Robocop. Of met Verhoevens verguisde maar eigenlijk zeer vermakelijke Showgirls.
dinsdag 23/04, 22.10, Veronica
15.4.13
SPRING BREAKERS
Sinds vorige week is Harmony Korine's nieuwste film Spring Breakers ook in Nederland te zien en is er op de stoep van mening filmtheater een langgerekt 'Spring breeeeaaaak... Spring break foreeeeever...' te horen, een kleine hommage aan gangstarapper Alien, James Franco's beste rol tot dusver.
Voor Subbacultcha schreef ik een mini-recensie van de film, op te zoeken in de digitale versie van het tijdschrift hieronder. Ook schreef ik een toevoeging, over de overeenkomsten tussen Spring Breakers en Paradies: Liebe van Ulrich Seidl. Deze toevoeging is niet in Subbacultcha te vinden, wel onderaan deze post.
First of all
Spring Breakers, Harmony Korine's best effort since Julien Donkey-Boy, is a meditation on a society obsessed with both innocence and the ugly triangle of sex, money and violence. The story revolves around four random college girls with the annual raunch fest of spring break on their minds. Since fun costs money, they violently rob a diner and spend their hard earned cash money on partying hard in Florida. But there's more to this place than just teenagers getting drunk. Enter Alien, a would-be gangster whose license plate says "BALL R". The poor acting skills of the large part of the cast strangely suit the superficiality of the characters they portray. These are fake people trapped in a fake world. This is, Korine states, what the American dream is made of.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Furthermore...
Spring Breakers would make an excellent double bill combined with Ulrich Seidl's Paradies: Liebe, which recently came out. Seidl's protagonist is an overweight, middle aged Austrian housewife who goes on holiday to Kenya. There, after some encouragement from her more emancipated girlfriends, she gets involved with some local hunks o' man meat. She even gets one for her birthday, wrapped in a nice little bow. Both Seidl and Korine are clearly preoccupied with the hypocrisy of (respectively) Austrian and American society. Plus, both of them have something add to the discussion on female sexuality. Korine's girls exploit their sexuality, Seidl's heroine pays for hers. In both cases it's hard to figure out who has the upper hand in their relationships: the man or the woman. It hardly seems a coincidence that both Seidl and Korine collaborated with their wives on these movies.
Voor Subbacultcha schreef ik een mini-recensie van de film, op te zoeken in de digitale versie van het tijdschrift hieronder. Ook schreef ik een toevoeging, over de overeenkomsten tussen Spring Breakers en Paradies: Liebe van Ulrich Seidl. Deze toevoeging is niet in Subbacultcha te vinden, wel onderaan deze post.
First of all
Spring Breakers, Harmony Korine's best effort since Julien Donkey-Boy, is a meditation on a society obsessed with both innocence and the ugly triangle of sex, money and violence. The story revolves around four random college girls with the annual raunch fest of spring break on their minds. Since fun costs money, they violently rob a diner and spend their hard earned cash money on partying hard in Florida. But there's more to this place than just teenagers getting drunk. Enter Alien, a would-be gangster whose license plate says "BALL R". The poor acting skills of the large part of the cast strangely suit the superficiality of the characters they portray. These are fake people trapped in a fake world. This is, Korine states, what the American dream is made of.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Furthermore...
Spring Breakers would make an excellent double bill combined with Ulrich Seidl's Paradies: Liebe, which recently came out. Seidl's protagonist is an overweight, middle aged Austrian housewife who goes on holiday to Kenya. There, after some encouragement from her more emancipated girlfriends, she gets involved with some local hunks o' man meat. She even gets one for her birthday, wrapped in a nice little bow. Both Seidl and Korine are clearly preoccupied with the hypocrisy of (respectively) Austrian and American society. Plus, both of them have something add to the discussion on female sexuality. Korine's girls exploit their sexuality, Seidl's heroine pays for hers. In both cases it's hard to figure out who has the upper hand in their relationships: the man or the woman. It hardly seems a coincidence that both Seidl and Korine collaborated with their wives on these movies.
10.4.13
Léa Seydoux
Voor wie nog niet wist dat-ie fan was van Léa Seydoux, lees hier mijn blogje op The Gallery of Cool.
1.4.13
THE MASTER
The Master is zo'n film die je net zo lang blijft
achtervolgen tot je 'm nog een keer gaat kijken. Met dank aan de
magistrale hoofdrol van Joaquin Phoenix.
Wát een indruk maakte Magnolia destijds op mij, die doorbraakfilm van Paul Thomas Anderson, en een van de meest gewaardeerde films van de jaren 90. Lange tijd stond Magnolia dan ook hoog in mijn lijstje van favoriete films en spoelde ik in gedachten de slotscène steeds opnieuw terug. Inmiddels is het alweer jaren geleden dat ik de film voor het laatst zag; is mijn smaak geëvolueerd, zoals dat gaat.
Toch ben ik nooit een uitgesproken liefhebber geweest van het werk van "PTA", zoals men de regisseur wel liefkozend noemt. Boogie Nights vond ik solide maar niet erg interessant. Punch Drunk Love vond ik niet geslaagd, Hard Eight heb ik niet eens afgekeken. (Zou ik toch nog eens moeten doen trouwens.) De premisse en cast van There Will Be Blood, in 2007 Andersons eerste film sinds het geflopte Punch Drunk Love, klonken me echter weer uitermate aantrekkelijk in de oren. Op de dag van de Nederlandse première zat ik in het filmtheater, een en al verwachting en hoop. Maar ik vond er, op de eerste scene na, weer niet veel aan.
En toen kwam The Master. Ditmaal verliet ik de filmzaal lyrisch noch teleurgesteld. Het was een goede film, zoveel wist ik, maar ik had ook wel wat aan te merken. Verward vroeg ik een vriend: Waar gaat het eigenlijk over? Hij zei: Over het getraumatiseerde Amerika na de mokerslag van de Tweede Wereldoorlog. Later las ik de recensie van Dana Linssen in de Filmkrant. Ook Linssen schrijft:
Misschien zou je kunnen zeggen dat The Master een portret van de generatie van zijn vader is, gedrild in de Tweede Wereldoorlog, en verweesd weer teruggekeerd in de burgermaatschappij. Er was niemand meer om te zeggen wat ze moesten doen. En Freddie Quell is hun oerbeeld: getraind in overleven, maar niet in leven.
Freddie Quell, dat is de hoofdpersoon uit The Master. Quell is een en al driften: een getraumatiseerde veteraan, een alcoholist, een seksverslaafde. Na WOII ontmoet Quell een man die evenzeer zijn tegenpool als zijn tweeling is: sekteleider Lancaster Dodd. Linssen schrijft over hun relatie:
The Master is cinema teruggebracht tot zijn meest naakte dramatische essentie: een machtsstrijd tussen protagonist en antagonist, tussen de held van een verhaal, en zijn tegenspeler/strever. Of misschien is het beter om te zeggen dat The Master een clash tussen oerkrachten is. Tussen twee personages die vanaf hun eerste ontmoeting tot elkaar worden aangetrokken, nog voordat en zonder dat ze zelf weten waarom. Als in een destructieve liefdesgeschiedenis. Ze zijn bijna Dr. Jekyll en Mr. Hyde, behalve dat ze allebei Mr. Hyde zijn die zo graag Dr. Jekyll wil zijn. En dat ze dat zonder de ander niet kunnen worden.
Joaquin Phoenix als Freddie Quell
The Master is een weerbarstige film, dat staat buiten kijf. Een film ook die niet gelijk alles prijsgeeft. Een film om vaker te zien dus. Ik merk dat The Master door mijn hoofd blijft spoken: die kop van Quell, zo magistraal neergezet door acteur Joaquin Phoenix, de terugkerende beelden van een kolkende zee, de vraag die Anderson oproept over wat er diep in onze psyche verscholen ligt. Ik moet de film gewoon nog eens zien, bedenk ik me. Gerhard Busch blijkt het met me eens. Op Cinema.nl schrijft hij:
The Master (voelt) niet altijd als een geheel, maar als een verzameling briljante scènes,(-). Maar dat zeg ik nu, nadat ik de film nog maar een keer heb gezien. Misschien zie ik pas na de tweede of derde keer hoe mooi alles in elkaar past, en zal ook ik dan mijn hoofd buigen voor The Master.
Minstens zo slim is Floortje Smit. Zij schrijft in de Volkskrant:
Anderson wil oprecht de menselijke conditie onderzoeken en eist dat de kijker met hem meedenkt. Dat is voor hem de essentie, belangrijker dan het publiek te plezieren met vastomlijnde kaders en entertainment. Dat hij daar dit soort budgetten voor krijgt, is een wonder. Dat hij die ambitie durft na te jagen, is een geschenk.
Lees de recensie van Dana Linssen op de site van de Filmkrant
Lees de recensie van Gerhard Busch op Cinema.nl
Lees de recensie van Floortje Smit op de site van de Volkskrant
Bovenstaand stuk schreef ik voor mijn blog Tip van Basje op de website van Filmtheater De Fabriek in Zaandam. The Master zal daar in april te zien zijn. Meer informatie over De Fabriek vind je hier.
Abonneren op:
Posts (Atom)