De tijd van geëngageerde cinema zou voorbij zijn. Think again. Langzaam maar zeker sluipt de economische crisis het witte doek op.
In Take Shelter gaat een jong gezin onzekere tijden tegemoet. De visioenen van naderend onheil die aan de vader verschijnen worden door recensenten wel geïnterpreteerd als de barre tijden die de crisis met zich meebrengt. En zowel Steven Soderberghs Magic Mike als het nog te verschijnen Franse drama Une Vie Meilleure vertellen over de problemen van beginnend ondernemingsschap, soms met verwoestende gevolgen. Waarom Louise Wimmer arm is, in de naar haar vernoemde film, weten we niet. Maar dat de film nu gemaakt wordt, is veelzeggend.
Louise is een vijftiger en ze woont in haar auto. Haar spullen zijn ergens opgeslagen maar zelfs de rekening van de opslagruimte kan ze amper betalen. Ze werkt als schoonmaakster in een hotel, waar ze zich door haar baas laat uitkafferen. Bij haar vaste kroeg krijgt ze thermoskannen koffie, in een buffetrestaurant steelt ze een bord zodat ze gratis kan eten. Niemand weet van haar zorgen, Louise is ergerniswekkend trots. Maar als kijker begrijp je dat die trots het enige is wat ze nog heeft.
Corinne Masiero vertolkt Louise op grandioze wijze, als een vrouw die sterk is maar geen heilig slachtoffer. Een gelukkig toeval wil dat we Masiero, voorheen een obscure bijrolactrice, deze maand in nóg een film kunnen zien, De Rouille et d'Os. En er zijn meer parallellen tussen de twee Franse drama's te vinden. Ook De Rouille et d'Os onthult de levens van arme mensen. Mensen die eten van hun werk stelen. Of uit de vuilnisbak eten. Mensen die bijverdienen met straatgevechten. Maar de verschillen tussen de twee films zijn misschien wel groter. De Rouille et d'Os is een meer gelaagde film waarin verschillende thema's, personages en onderwerpen aan de orde komen. Gek genoeg is dat precies de reden dat ik Louise Wimmer een betere film vind.
Het is de eenvoud van Louise Wimmer die me zo aantrekt: het kleine idee, het recht-toe-recht-aan-script, de doeltreffende regie, de manier waarop Masiero de titelrol invult zonder poespas. Zware thema's als armoede en eenzaamheid verworden gauw tot melodrama maar het is regisseur Cyril Mennegun gelukt om Louise Wimmer licht te houden, zónder het lijden van zijn hoofdpersoon te bagatelliseren. Prachtig is trouwens ook de rode draad in de film, Nina Simone's Sinnerman. Het is het enige liedje dat Louise kan (of wil?) afspelen op haar autoradio. Elke keer als ze haar auto start, zet het bezwerende piano-intro van dat nummer in. En later vervult het nummer de sleutelrol in de meest emotionele scène van de film. Please hide me Lord / Don't you see me praying? / But the Lord said: go to the devil / So I ran to the devil, he was waiting
Een film zo rijk aan dit soort knappe vondsten kan natuurlijk nooit écht eenvoudig zijn.
In Take Shelter gaat een jong gezin onzekere tijden tegemoet. De visioenen van naderend onheil die aan de vader verschijnen worden door recensenten wel geïnterpreteerd als de barre tijden die de crisis met zich meebrengt. En zowel Steven Soderberghs Magic Mike als het nog te verschijnen Franse drama Une Vie Meilleure vertellen over de problemen van beginnend ondernemingsschap, soms met verwoestende gevolgen. Waarom Louise Wimmer arm is, in de naar haar vernoemde film, weten we niet. Maar dat de film nu gemaakt wordt, is veelzeggend.
Louise is een vijftiger en ze woont in haar auto. Haar spullen zijn ergens opgeslagen maar zelfs de rekening van de opslagruimte kan ze amper betalen. Ze werkt als schoonmaakster in een hotel, waar ze zich door haar baas laat uitkafferen. Bij haar vaste kroeg krijgt ze thermoskannen koffie, in een buffetrestaurant steelt ze een bord zodat ze gratis kan eten. Niemand weet van haar zorgen, Louise is ergerniswekkend trots. Maar als kijker begrijp je dat die trots het enige is wat ze nog heeft.
Corinne Masiero vertolkt Louise op grandioze wijze, als een vrouw die sterk is maar geen heilig slachtoffer. Een gelukkig toeval wil dat we Masiero, voorheen een obscure bijrolactrice, deze maand in nóg een film kunnen zien, De Rouille et d'Os. En er zijn meer parallellen tussen de twee Franse drama's te vinden. Ook De Rouille et d'Os onthult de levens van arme mensen. Mensen die eten van hun werk stelen. Of uit de vuilnisbak eten. Mensen die bijverdienen met straatgevechten. Maar de verschillen tussen de twee films zijn misschien wel groter. De Rouille et d'Os is een meer gelaagde film waarin verschillende thema's, personages en onderwerpen aan de orde komen. Gek genoeg is dat precies de reden dat ik Louise Wimmer een betere film vind.
Het is de eenvoud van Louise Wimmer die me zo aantrekt: het kleine idee, het recht-toe-recht-aan-script, de doeltreffende regie, de manier waarop Masiero de titelrol invult zonder poespas. Zware thema's als armoede en eenzaamheid verworden gauw tot melodrama maar het is regisseur Cyril Mennegun gelukt om Louise Wimmer licht te houden, zónder het lijden van zijn hoofdpersoon te bagatelliseren. Prachtig is trouwens ook de rode draad in de film, Nina Simone's Sinnerman. Het is het enige liedje dat Louise kan (of wil?) afspelen op haar autoradio. Elke keer als ze haar auto start, zet het bezwerende piano-intro van dat nummer in. En later vervult het nummer de sleutelrol in de meest emotionele scène van de film. Please hide me Lord / Don't you see me praying? / But the Lord said: go to the devil / So I ran to the devil, he was waiting
Een film zo rijk aan dit soort knappe vondsten kan natuurlijk nooit écht eenvoudig zijn.
------------------------------------------------------------
Tip van Basje, juli 2012
Website Filmtheater De Fabriek
Website Filmtheater De Fabriek
Louise Wimmer en De Rouille et d'Os zijn in augustus in Filmtheater De Fabriek te zien
