Trillend van de filmkoorts: al teveel gezien, te vaak en in doorwaakte nachten. Schaduwen op de muur. Flakkerende beelden in het achterhoofd. Af en toe haalt de cinefiele junk wel eens een beeld, een scène of zelfs een hele film door elkaar. Columnist Basje Boer doet het opzettelijk. Welke twee films doemen vannacht op in haar delirium?
7.
De vreemdelingEen typische Amerikaanse suburb. De zon schijnt. De heggen zijn gesnoeid, het gras is pas gemaaid. In een van de voortuinen ligt een driewielertje, wat kleurrijk speelgoed.
Een auto houdt er halt voor de deur. Een vrouw stapt uit en loopt de tuin door naar het huis dat erachter ligt. Ding dong.
De vrouw die opendoet had haar niet verwacht, deze bekende uit een ver verleden. In een flits herinnert ze zich alles weer: het verraad, het leed, de woede. Ze weet waarom de vrouw hier is - sterker nog, ze gunt de vrouw haar wraak. Maar nu moet ze overleven. Kostte wat het kost, overleven.
De bezoekster stompt haar gastvrouw in het gezicht. Maar de vrouw is het vechten niet verleerd. Ze weet haar gast vast te grijpen en werpt haar tegen de kast. De glazen deurtjes versplinteren, terwijl ze de vrouw, weerloos op haar rug, in de hals schopt. De bezoeker weert de trap af, werpt de vrouw omver. De salontafel sneuvelt.
Beide vrouwen weten een wapen te grijpen, een mes. Nu is het een kwestie van niet knipperen, van niet toegeven, van je adem inhouden en hopen dat je sneller bent dan de ander. Buiten stopt een schoolbus. Een meisje stapt uit.
'Vermoord haar,' gilt de vrouw des huizes als haar dochter binnen is. 'Vermoord haar!' Het meisje kijkt bedachtzaam van de ene vrouw naar de andere. 'Luister naar mijn bevel! Ik heb je gemaakt!'
Dan komt het meisje in actie. Ze neemt een houten staak op, maar steekt er niet de vreemdeling mee, maar haar moeder. De staak gaat dwars door de vrouw heen en komt er aan de voorkant weer uit, met een orgaan aan de punt geregen. De moeder reikt er nog naar, alsof ze het terug in haar lichaam wil stoppen.
De bezoekster stompt haar gastvrouw in het gezicht. Maar de vrouw is het vechten niet verleerd. Ze weet haar gast vast te grijpen en werpt haar tegen de kast. De glazen deurtjes versplinteren, terwijl ze de vrouw, weerloos op haar rug, in de hals schopt. De bezoeker weert de trap af, werpt de vrouw omver. De salontafel sneuvelt.
Beide vrouwen weten een wapen te grijpen, een mes. Nu is het een kwestie van niet knipperen, van niet toegeven, van je adem inhouden en hopen dat je sneller bent dan de ander. Buiten stopt een schoolbus. Een meisje stapt uit.
'Vermoord haar,' gilt de vrouw des huizes als haar dochter binnen is. 'Vermoord haar!' Het meisje kijkt bedachtzaam van de ene vrouw naar de andere. 'Luister naar mijn bevel! Ik heb je gemaakt!'
Dan komt het meisje in actie. Ze neemt een houten staak op, maar steekt er niet de vreemdeling mee, maar haar moeder. De staak gaat dwars door de vrouw heen en komt er aan de voorkant weer uit, met een orgaan aan de punt geregen. De moeder reikt er nog naar, alsof ze het terug in haar lichaam wil stoppen.
'Het spijt me,' zegt ze, en sterft.
