YOUNG ADULT

Misschien wel de beroemdste filmlijst is de IMDb top 250, waar filmliefhebbers zelf bepalen wat de beste films aller tijden zijn. Toen ik laatst weer eens langs de lijst scrollde, viel het me op de meeste films die erop staan echte mannenfilms zijn: gangsterfilms, oorlogsfilms, westerns, sci-fi. Films waarin niet alleen de protagonisten kerels zijn maar waarin ook de overige rollen grotendeels door mannen worden ingevuld. Films waarin zelfs het onderwerp de verhouding tussen mannen is. Films als The Godfather, Pulp Fiction, Seven Samurai, Fight Club, The Good, the Bad and the Ugly. In de eeuwige nummer één The Shawshank Redemption speelt zelfs in een (mannen)gevangenis. Pas op #24 komen we een vrouwelijke protagonist tegen, Clarice Sterling in The Silence of the Lambs. De eerste typische vrouwenfilm (zonder geweld en mét romantiek) in de lijst is Amélie, die staat op #53.

Dat is natuurlijk makkelijk te verklaren: de bezoekers van IMDb zijn in de meeste gevallen mannen. Jonge mannen, om precies te zijn, met een voorliefde voor episch. Prima, zelf ben ik ook niet vies van episch. Noch ben ik vies van buddy movies waarin de romantische liefde ná de bromance komt. En zo zijn er vele vrouwen met mij. Maar er mag wel wat tegengewicht komen. Ik stem voor meer vrouwelijke protagonisten, meer vrouwelijke filmmakers, meer vrouwelijke onderwerpen. Natuurlijk, we hebben melodrama's, kostuumfilms, romkoms: films die bijna uitsluitend door vrouwen worden bezocht. Maar waar zijn de films rond vrouwenthema's die zowel man als vrouw aanspreken?

Ik heb mijn hoop gevestigd op Diablo Cody. Cody werd bekend met haar geestige en gedurfde script voor Juno (2007), over de perikelen van een zwanger tienermeisje. Vervolgens schreef ze het minder interessante Jennifer's Body, een horrorfilm over een demonische vamp, en ontwikkelde ze de sterke komische dramaserie United States of Tara, waarin Toni Collette een huismoeder met meerdere persoonlijkheden speelt. Voor Young Adult werkte Cody opnieuw samen met Jason Reitman, die eerder de regie van Juno verzorgde. Van de twee films is Juno de grotere hit. Young Adult is, wat mij betreft, de betere film.

Bloedmooie Charlize Theron speelt in Young Adult de hoofdrol van Mavis Gary. Mavis' hoogtijdagen liggen achter haar, toen ze cheerleader was op haar high school en met de knapste jongen ging. Nu is ze gescheiden en zit haar carrière in het slop. Mooi is ze weliswaar nog steeds, maar ook cynisch, eenzaam en blind voor haar eigen gebreken. Als ze een geboortekaartje van haar high school sweetheart ontvangt, besluit ze terug te gaan naar haar geboorteplaats om hem terug te winnen.

Het is vreemd om mee te leven met een vrouw die zo oppervlakkig, egocentrisch en ronduit onaardig is als Mavis. Toch lukt het, omdat ze boven alles echt is: een mens van vlees en bloed zoals jij en ik die zijn. Een mens die fouten maakt, een mens die hunkert, een mens die lelijk is als ze net wakker is, een mens die liegt om haar zin te krijgen. Een mens die zoveel van zichzelf lijkt te houden maar nooit écht in de spiegel kijkt. En als ze dat eens doet, schrikt ze zo van wat ze ziet dat ze direct weer wegkijkt.

Diablo Cody heeft net haar script af voor weer een horrorfilm en richt zich nu op een nieuwe carrière als regisseur. Ik kan niet wachten...

------------------------------------------------------------

Tip van Basje, mei 2012
Website Filmtheater De Fabriek

 
Young Adult is in mei in Filmtheater De Fabriek te zien

12 ANGRY MEN

Deze week op tv

Twelve Angry Men
Sidney Lumet, 1957

Twaalf mannen, één ruimte: maximaal effect. Deze onbetwiste klassieker is geenszins gedateerd.

Zondag 29/04, 14.05, EEN

OSLO, AUGUST 31ST

For his second feature, the talented Joachim Trier - a cousin of Lars von - took his inspiration from the 1931 novel Le feu follet, written by French writer/fascist Pierre Drieu La Rochelle. In modern day Oslo young writer and recovering drug addict Anders leaves rehab for the weekend. But his rendezvous with old friends are not as joyful as you'd think, Anders' past mistakes bering the proverbial elephant in the room. Looking at the mess he made of his life, Anders asks himself: Why clean it up? Before Trier, French film veteran Louis Malle made an adaptation of Le feu follet in the 60s. Oslo, August 31st replaces Malle's philosophical undertone with social drama, but the soundtrack is just as cool as it was in 1963. Back then, Erik Satie accompanied the protagonist's thoughts on life and death, in 2012 it's Daft Punk, Sébastien Tellier and 80s heart throbs A-ha.

------------------------------------------------------------

Bovenstaande recensie van Oslo, August 31st staat deze maand in Subbacultcha. Lees 'm hier.
V anaf 17 mei in de Nederlandse filmtheaters

Basje's Kino Korner x Imagine 2012

Tijdens het Imagine Filmfestival maak ik een reeks "beeldblogs" over superhelden voor in het dagkrantje en op de site. Hier is dagelijks de online versie te lezen. Imagine vindt tot 28 april plaats in Kriterion, Amsterdam.

------------------------------------------------------------

Lees hier de eerste editie van de dagkrant
Bekijk hier alle beeldblogs op een rijtje

Slagschaduw #10

Trillend van de filmkoorts: al teveel gezien, te vaak en in doorwaakte nachten. Schaduwen op de muur. Flakkerende beelden in het achterhoofd. Af en toe haalt de cinefiele junk wel eens een beeld, een scène of zelfs een hele film door elkaar. Columnist Basje Boer doet het opzettelijk. Welke twee films doemen vannacht op in haar delirium?
 

10.
Breekpunt

Onder een viaduct ligt een zwerver. Als zijn lallende stem niet door de tunnel zou echoën, zou je denken dat hij dood was. Zijn lijf is stijf en gezwollen en het maakt een onheilspellende schaduw op de grond. De zwerver zingt, met lage uithalen, een ouderwets lied.

Langgerekte schaduwen voegen zich bij die van de zwerver, ze krioelen over de grond als insecten. De schaduwen horen bij een troep jonge mannen, hun gezichten onzichtbaar door het felle licht achter hun hoofden. Bij de zwerver houden ze halt.

Het lied is ten einde. De jongens klappen en joelen. Hebben ze geen geld voor hem, vraagt de zwerver klaaglijk. Het antwoord is een luid gelach. Een van de jongens, de leider, prikt de man in zijn middenrif. Maak me maar af, gilt de zwerver. In deze rotwereld wil hij toch niet leven.

Zijn hete adem komt in wolkjes uit zijn mond wanneer de leider van de groep het woord neemt. Wat is er zo rot aan deze wereld, vraagt hij. De zwerver begint een tirade, zijn ogen wijd en verbeten. Er is geen rechtsorde meer, spuugt hij. Hoe bozer hij zich maakt, hoe harder de jongens lachen.

Onverwachts springt de zwerver op, in zijn rechterhand een hamer. Zijn voornaamste wapen het feit dat hij niets te verliezen heeft. De zwerver werkt zich systematisch door de jonge mannen heen. Hij bevecht ze zo goed en kwaad als dat gaat: schoppend, duwend, slaand. Zelf wordt hij geslagen met stokken, bekogeld met planken. Hij valt en staat weer op. Hij blijft zich voortbewegen, door de haag van aanvallers heen.

De zwerver gaat neer, uit zijn schouder steekt een dolk. De jongens kijken op zijn bewegingsloze lichaam neer. Is hij dood? klinkt het uit de groep. Dan krabbelt de zwerver op, vecht zich andermaal door de menigte heen.

De laatste mannen gaan neer, alleen de zwerver staat nog. De dolk in zijn schouder gaat op en neer terwijl hij uithijgt, zich vastklampt aan de muur. Hij valt, rolt over de vloer, staat weer op. Hij gaat voort.

Slagschaduw, mei 2012

Lees (en bekijk) het juiste antwoord op de website van Schokkend Nieuws

WALKABOUT

Deze week op tv

Walkabout
Nicolas Roeg, 1971

Wat mij betreft een van de beste films ooit, van een van de beste filmmakers. Interessant, poëtisch, gevoelig, hallucinant, verfijnd. Gedragen door Roegs kenmerkende abrupte montagestijl en strakke composities. Een eenvoudig verhaal over grote zaken.

Dinsdag 17/04, 01,50, BBC 4

THE THOMAS CROWN AFFAIR

Deze week op tv

The Thomas Crown Affair
Norman Jewison, 1968

Met name hoofdrolspelers Steve McQueen en Faye Dunaway en de sixties feel van de film maken The Thomas Crown Affair the moeite waard. Bovendien, ik heb een zwak voor The Windmills of My Mind.

Maandag 09/04, 20.15, ARTE

LE HAVRE

De kunstenaar zit in het verdomhoekje. Wat moeten we met die kunst, is de vraag die door Nederland echoot. Wat hebben we eraan? Dat van dat verdomhoekje, daar ben ik het natuurlijk niet mee eens. Maar het is niet verkeerd om na te denken over wat kunst inhoudt en waarom we - naar mijn mening - niet zonder kunnen. Dat film ook tot kunst behoort, staat buiten kijf.

De samenleving die filmmaker Aki Kaurismäki is zijn films laat zien, doet het zonder. De personages zijn arm, hun levens zijn eenvoudig. Marcel, de hoofdpersoon uit Kaurismäki's nieuwste film Le Havre, heeft een eerlijke baan als schoenpoetser. Samen met zijn vrouw Arletty woont hij in een eenvoudig huis met een tuin en een schuurtje. Terwijl Marcel de straten afschuimt op zoek naar werk, is Arletty thuis om zijn kleren te strijken. 's Avonds maakt ze het eten klaar, zodra Marcel thuiskomt met de boodschappen: een stokbrood, groenten, een stuk kaas. Hij koopt ze op de pof, want veel geld is er niet. Maar er is altijd een beetje over voor een wijntje in het café.

Het is vooral de toon van de discussie rond kunst die me tegenstaat. De kunstenaar wordt op het matje geroepen: hij moet maar eens uitleggen wat die kunst van hem wel niet oplevert. Het antwoord dat volgt, heeft niets te maken met mijn idee van kunst. Dat gaat over (economische) waarde, over functie. Natuurlijk, een mens heeft genoeg aan een dak boven zijn hoofd, een vrouw die van hem houdt, een hond. Maar zelfs Marcel zoekt naar nét dat beetje meer. Hij vindt het in zijn glaasje wijn, ik in de kunst.

Een gesprek over wat kunst vermag, kent vele invalshoeken. Dat gesprek wordt op gewichtige toon gevoerd, of juist op heel lichte. Ik zet mijn tanden graag in een stevige kunstanalyse maar geniet net zo goed van een werk dat geheel buiten woorden kan: gewoon, omdat het mooi is. Ook film kan dat zijn, gewoon mooi. Of gewoon vermakelijk. Dat is kunst ook: verstrooiing, entertainment.

Het is trouwens niet helemaal waar dat de samenleving uit Kaurismäki Le Havre het geheel zonder kunst doet. Tegen het einde organiseert Marcel een benefietconcert voor de jonge vluchteling Idrissa, zodat die het kanaal overgezet kan worden naar Londen. Hoofdact Little Bob speelt onvervalste rock 'n roll; aan de kassa harkt Marcel de euro's binnen. Kunst met een functie, maar ook: kunst die verbroedert.

Zoekend naar de kern van kunst, gaat het gesprek alle kanten op. Wat kunst in ieder geval kan, is een universum oproepen, een wereld die er eerder nog niet was. Kaurismäki doet dat als geen ander. Hij schetst een wereld die sterk lijkt op de onze maar dan bekeken door de bodem van je glas. Een wijnglas, aan de bar van een Frans café. Het maakt van Le Havre een modern sprookje. Pure kunst.

------------------------------------------------------------

Tip van Basje, april 2012
Website Filmtheater De Fabriek

Le Havre is in februari in Filmtheater De Fabriek te zien